kiedy zamykam oczy tak wiele moge zobaczyc..
w ciemnosci otwieram wrota..
tajemnych komnat..
nieskonczonosci..
wczoraj wieczorem znow doswiadczylam tego fantastycznego spektaklu.. sluchalam wlasnie pewnego nagrania (z zamknietymi oczami) kiedy caly pokoj w jednej doslownie chwili zamienil sie w wielki przestrzenny ekran, na ktorym rozpoczal sie niesamowity pokaz.. spektakl swiatla i form.. a zrodlem jego byl dzwiek.. ktory wlasnie na moich oczach przybieral takie formy.. wszystko zaczelo sie od jednego kwiatu.. ktory coraz bardziej zaczal rozkwitac az w ktoryms momencie wylaly sie z niego wszelkie inne formy.. tak jakby z nasion, ktore z siebie wydal.. bogactwa i spontanicznosci tego typu doswiadczen nie sposob wrecz oddac slowami.. poniewaz niekiedy tyle rzeczy dzieje sie doslownie w jednej chwili.. rownoczesnie.. okreslilam kiedys podobne zjawisko - zywa, ruchoma mandala, ale to tak naprawde niewiele oddaje.. pokaz zakonczyl sie manifestacja ogromnego czarnego (niezwykly, swietlisty odcien czerni!) pierscienia, rozszerzajacego sie coraz bardziej na zewnatrz, choc jednoczesnie coraz bardziej, a raczej coraz glebiej sie odemnie oddalajacego.. probowalam uchwycic sie tego co pojawilo sie w jego wnetrzu.. kontury lekko zamazanej, ale jednoczesnie bardzo jasnej postaci.. szybko jednak zrozumialam, ze spektakl dobiegl konca, a kurtyna sie zamyka.. wraz z koncem nagrania..
a teraz ciesze sie swiadomoscia, ze moge miec oczy szeroko otwarte i patrzec na niezwykly spektakl, ktorym jest ten swiat..
tak patrza na niego istoty z roznych innych wymiarow i budzi on ich ogromna ciekawosc..
tak patrze ja.. na siebie..
za oknem delikatnie pada deszcz..
deszcz na Ziemi..
slyszysz jak spiewa?
niby z oddali dobiega mnie oddech kosmosu..
ktory nigdy nie przestaje oddychac..
dopoki zyje..
bije serce galaktyki..
bedace tak naprawde tak blisko..
we mnie..
w sercu...
